Gayri Mümeyyiz Olmak Ne Demek?
Bir sabah, yalnızca birkaç saat önce beklediği günün, hayatının en zor kararını vermesi gerektiği an olduğunu fark ettiğinde, Aylin derin bir nefes aldı. Kafasında dönüp duran sorular vardı: Gerçekten ne hissediyorum? Ya da daha doğru bir şekilde sorarsam, neyi hissetmeliyim?
Aylin’in hayatı, karmaşık ilişkilerle dolu bir yolculuktu. Her zaman empatikti, başkalarının duygularını okuma yeteneği ona doğuştan verilmişti. Ancak bir süre sonra, bu duygusal yoğunlukla kaybolmaya başladığını fark etti. Birden fazla ilişki, birden fazla duygu… Ama hangisi gerçekti? Aylin, kendini bir tür gayri mümeyyiz gibi hissediyordu. Hiç bir yere ait olmamış, hiçbir ilişkiye net bir kimlik verememişti.
Arif, Aylin’in uzun zamandır tanıdığı eski arkadaşıydı. O, tipik bir çözüm odaklıydı. Karar verdiği anda harekete geçer, her zaman pratik bir yol arardı. Aylin ona ne kadar dertlense de, Arif “Bunu çözmelisin, bu kadar kafaya takma!” diyerek her defasında yüzeysel bir çözüm önerisinde bulunurdu. Ama Aylin, Arif’in bir türlü anlayamadığı şeyi hissetmeye devam ediyordu: Neyin doğru olduğunu nasıl bilebilirim, eğer hislerim de o kadar bulanıksa?
Bir akşam, bir kafede buluştular. Aylin, gözlerinde beliren o karmaşık bakışı Arif’e fark ettirmemeye çalıştı. Ama Arif, zaten onun ne düşündüğünü tahmin edebilecek kadar yakın arkadaşıydı. Bir şekilde, Aylin’in bu sıkışmışlık durumunu anlamaya başladı. “Sana ne olmuş, Aylin?” diye sordu, sesi daha önceki soğuk ve mantıklı tınısından çok daha içtendi.
Aylin, gözleri dolarak, “Sanki her şeyin içinden geçerken kayboluyorum, Arif. İnsanlar bana her an farklı bir şey söylüyor, ama bir türlü hangisinin doğru olduğunu bilemiyorum. Gayri mümeyyiz olmak gibi… Ne hissediyorum, ne yapmam gerektiğini bilemiyorum,” dedi.
Arif, uzun bir sessizliğin ardından cevap verdi: “Peki ama, gayri mümeyyiz olmak ne demek, tam olarak? Kendini bir yere ait hissetmiyor musun? Ya da bir şeyin netliğini mi arıyorsun?”
Aylin, derin bir nefes alıp Arif’in gözlerine baktı. “Bazen her şeyin içinden geçiyorum ve hiçbiri bana aitmiş gibi hissettirmiyor. Sadece… belirsizlik var.” Arif başını sallayarak düşündü. “Belirsizlik, bir şeyin ya da bir kişinin tanımlanabilir olmaması değil mi? Her şeyin gri tonları var, bir çözüm yok gibi…”
Aylin, gözlerini uzaklara dikerken bir an için zaman durmuş gibiydi. O an içinde bulunduğu durumu kavradı. Gayri mümeyyiz olmak, sadece bir etiket değildi. Kendi iç dünyasında bir çözümü bulamamak, ama aynı zamanda herkesin de çözüm sunmaya çalışmasıydı.
“Belki de gayri mümeyyiz olmak, hiçbir şeyin kesin olmadığı bir dünyada, kendimize dahi net bir yer verememek,” dedi Aylin. “Herkes çözüm istiyor, ama kimse bana içimdeki boşluğu doldurmamı nasıl sağlayacaklarını söylemiyor.”
Arif, Aylin’in söylediklerini dinlerken, o çözüm odaklı yaklaşımını terk etti. “Belki de bu noktada senin hislerini kabul etmen gerekiyor. Çözüm bulmanın en zor kısmı, belki de sadece kendini olduğu gibi kabul etmek. Gerçekten, şu anda bu belirsizlikle yüzleşmek zor, ama belki de bu, en doğru çözüm olabilir.”
O anda Aylin, içinde bir şeyin yerine oturduğunu hissetti. Belki de gayri mümeyyiz olmak, hiçbir şeyin kesin olmadığı bir dünyada kendine ve başkalarına tanınan bir boşluktu. Kendi duygularını anlamaya çalışırken, ona en iyi gelen şeyin belirsizliği kabul etmek olduğunu fark etti. Sonunda içsel bir huzur bulmuştu, belki de bu karmaşa onun hayatını şekillendirecek tek şeydi.
Hayatta bazen tüm cevapları bilmemek, bir sorunun çözümü olabiliyor. Ve bazen bir insanın en çok ihtiyaç duyduğu şey, bir çözüm değil, sadece bu belirsizliğe cesaretle yaklaşmak. Belki de gayri mümeyyiz olmak, kimlik ve duyguların karıştığı bir yolculuğun ta kendisiydi. Aylin bu yolculuktan tek başına geçmek zorunda değildi; hislerini kabul etmek ve yavaşça bir adım atmak, belki de ilk çözüm olacaktı.
Eğer sen de bu karmaşık hislerle başa çıkmaya çalışıyorsan, belki de çözüm bir adım ötededir. Kendini tanıma yolunda ilerlerken, belki de en önemli şey, kaybolan değil, hissedilen bir kimlik yaratmak.